oraz inne związane z tym tematem głupoty

sobota, 14 stycznia 2012

Bajkowe Animki: Horton słyszy Ktosia oraz Rango

W dzisiejszym wpisie o dwóch filmach. Zarówno na temat pierwszego, jak i drugiego zbytnio nie ma co się rozpisywać. Ale jednocześnie - warto o nich wspomnieć.

Horton słyszy Ktosia

To było leniwe, pobożonarodzeniowe przedpołudnie. Mama od niechcenia przerzucała kanały w telewizorze i zupełnie przypadkiem natknęła się na Hortona. Zapytała "oglądamy to?". Odparłam "czemu nie", bo poza obżeraniem się ciastkami i tak nie miałam wtedy nic innego do roboty.

Fabuła bajki jest dość niezwykła. Oto bowiem w dżungli zamieszkałej przez masę dziwacznie wyglądających stworzonek - między innymi niebieskich kangurów oraz masy "pluszaków", których gatunku w żaden sposób nie jestem w stanie zidentyfikować - żył także słoń Horton. Był to zwierz miły, choć trochę dziwny. Ale nie wadził nikomu, więc reszta zwierzaków bardzo go lubiła. Pewnego dnia Horton usłyszał głos, który jak się okazało - dobiegał z malutkiego pyłku niesionego przez wiatr. Osobą, którą usłyszał słoń był burmistrz Ktosiowa - miasta położonego w świecie, który znajdował się wewnątrz pyłku.

Horton postanowił umieścić pyłek w jakimś bezpiecznym miejscu, w którym Ktosie mogłyby dalej wieść swój żywot. Problem w tym, że nikt poza słoniem nie słyszał Ktosiów. Pozostali mieszkańcy dżungli doszli wiec do wniosku, że Horton zwiariował, i że należy zniszczyć pyłek, by nikt nie popadł w podobne szaleństwo. Przez cały film dzielny słoń zmierzał więc do miejsca, w którym pyłek mógłby być bezpieczny, jednocześnie uciekając przed tymi, którzy chcieli zniszczyć maleńkie, Ktosiowe uniwersum.

Akcja nie toczyła się jednak tylko w dżungli, ale także w Ktosiowie. A tam burmistrz Ktosiowa starał się wyjaśnić mieszkańcom miasta, że "nie są sami we wszechświecie". Niestety nikt nie chciał mu uwierzyć.


Horton słyszy Ktosie na pewno nie jest bajką, którą koniecznie musicie zobaczyć. Jeśli jednak nie będziecie mieli nic innego do roboty albo też - akurat przyjdzie wam opiekować się jakimś pięciolatkiem, możecie spokojnie zasiąść do oglądania filmu. Akcja nie zwalnia bowiem ani na chwilę, a scen, które rozbawią was do łez jest dość sporo. Cieszy także słuchanie narratora, który przez cały czas mówi wierszem. Mnie przygody Hortona i Ktosiów oglądało się bardzo przyjemnie (przy czym musicie wziąć pod uwagę, że byłam w tedy nieco otępiała z powodu świątecznego przejedzenia).

Moja ocena: 4/5



...i to samo w 3D...



Rango

W przypadku tego filmu fabuła jest dość sztampowa i była ona powielana już wiele razy. Opowiada o kameleonie Rango, który wiódł sobie spokojne życie w terrarium, aż tu nagle - został tego terrarium pozbawiony i musiał zacząć sobie radzić w prawdziwym, brutalnym świecie. Najpierw był trochę zagubiony, nieakceptowany i popychany, potem odnalazł się w nowej sytuacji, nieco przyszpanował, zyskał poklask i przyjaciół. Dalej dowiódł swojej odwagi, dzięki czemu ci, którzy początkowo nie zdążyli się do niego przekonać, także zobaczyli w nim "wybrańca". Potem jednak pojawił się ten zły, który udowodnił, że nasz główny bohater jest po prostu zwykłym kameleonem. Biedny Rango w siebie zwątpił, a przyjaciele odwrócili się do niego plecami. Na końcu jednak był happy end. Nasz bohater z powrotem uwierzył w siebie, zachował się odważnie, pokonał złego drania, odzyskał przyjaciół i zdobył serce dziewczyny, do której wzdychał od początku filmu. Koniec.

Brzmi znajomo? Nic dziwnego. Zmieńcie kameleona na jakiegoś innego zwierza, a odkryjecie, że podobną fabułę jak Rango miały bajki takie, jak chociażby Rybki z ferajny, Piorun oraz Rio.


Od innych, wyżej wymienionych filmów Rango wyróżnia się tym, że film jest w westernowym stylu. Kameleon trafia więc do miejsca będącego kwintesencją dzikiego zachodu. Nie byłam w stanie co prawda do końca pojąć dlaczego niektóre zwierzątka w bajce posiadały "osobowe" cechy, a inne robiły tylko za wierzchowce... Ale mniejsza o to.

Gawith napisał kiedyś, że Rango był najlepszym westernem 2011 roku. To prawda, ale należy wziąć pod uwagę, że w tej kategorii film nie miał raczej zbyt dużej konkurencji. Gdyby jednak porównać Rango z wszelkimi innymi westernami lub też bajkami, wyszło by na to, że nie jest to film zły, ale jednocześnie - niespecjalnie powala na kolana.

Być może fani westernów widząc masę nawiązań do tego gatunku mieli większą frajdę z oglądania przygód kameleona. Ja jednak, choć nie mam nic przeciwko westernom, nie jestem ich wielkim znawcą (szczerze mówiąc jedynym westernem jaki obejrzałam więcej, niż jeden raz, była trzecia część Powrotu do przyszłości) - zapewne nie dostrzegłam większości zawartych w Rango aluzji. Może gdybym je zobaczyła, film wydałby mi się ciekawszy? Ale niestety tak się nie stało. I choć Rango oglądało mi się dobrze, to jednak nie było w nim niczego, co sprawiłoby, że chciałabym go obejrzeć ponownie.

Moja ocena: 3/5



...i to samo w 3D...


A tak na marginesie zastanawiam się, czy gdyby głównemu bohaterowi głosu nie użyczył Johny Depp (który teraz jest przecież na topie), to czy na temat Rango mówiło by się tak samo dużo?

1 komentarz:

  1. W "Rango" najlepsza jest animacja - wszystko jest takie... brzydkie. Chropowate i tłuste. Świetna odmiana dla kudłatych, mdlących kjutnością słodziaków z Pixara i w ogóle zasady, że źli bohaterowie są paskudni też fizycznie, a dobrzy oczywiście rozkoszni i uroczy.

    gaw.

    OdpowiedzUsuń

Uwaga: tylko uczestnik tego bloga może przesyłać komentarze.

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...