Filmy Przeróżne: Hell on Earth plus BONUS

Kiedy wena nie dopisuje, lenistwo bierze górę absolutnie nad wszystkim i na dodatek niepokojąco zbliża się sesja (a wraz z nią dead line na stworzenie projektu potrzebnego do zaliczenia przedmiotu), trzeba sięgnąć po działo najcięższego kalibru. Metodę kija i marchewki. Lub prędzej: marchewki na kiju, żeby ktoś przypadkiem nie dokonał nadinterpretacji i pomyślał, że moje dźgnięcie się nożem w kciuk kilka tygodni temu, było próbą samoukarania się.

O dziwo, obrana przeze mnie metoda okazała się całkiem skuteczna. Przekonywanie ludzi do wzięcia udziału w ankiecie dotyczącej zmian w prawie autorskim - załatwione (choć nie do końca tak skutecznie, jak bym chciała). Zaległe Szaleństwo Serialowe - napisane. Podsumowanie ostatniego roku na blogu - zrobione. Projekt studencki - oddany i zaliczony. Pora zatem na zasłużoną na notkę marchewkową!

Dziś będzie więc wpis zawierający spore ilości Fichtnera oraz szczyptę autopromocji. Proszę jednak - zanim uciekniecie z wrzaskiem „o rany, znowu Fichtner!” (pod warunkiem , że już tego nie zrobiliście), obejrzyjcie przynajmniej pierwszy filmik, który chciałam wam pokazać. Obiecuję, że się wam spodoba. Do zapoznania się z resztą dzisiejszego wpisu, poniżej zalinkowanego widea, oczywiście też was zachęcam, przy czym to już jest bonus, część nieobowiązkowa, którą - jeśli z jakiś powodów nie trawicie Fichtnera - możecie sobie darować.

W tym miejscu powinnam wyrazić podziw dla powyższego filmiku. Ale zdaję sobie sprawę, że skończyłoby się to na zachwycaniu się każdą sceną, co drugą linijką dialogu, większością kadrów i szczegółów w nich zawartych, doborem muzyki oraz oczywiście - grą aktorską. W związku z tym ograniczę się do trzech wykrzyknień: MAJSTERSZTYK! ARCYDZIEŁO! CHCĘ WIĘCEJ!

Naprawdę! Chcę filmu, serialu lub pseudo-dokumentu o Fichtnerze-Szatanie. Bo coś takiego byłoby o niebo lepsze od wszytkich Elysiów, Lone Rangerów, Crossing Linów oraz innych Wojowniczych Żółwi Ninja.

A przy okazji - uważam, że Fichtner powinien dostać od MPAA oraz innych stowarzyszeń cenzorskich nadających ograniczenia wiekowe, dożywotnie pozwolenie na przeklinanie w filmach. Bo wszelkie fucki w jego wykonaniu brzmią po prostu pięknie.

Na koniec części wpisu dotyczącej Hell on Earth zdradzę wam pewną ciekawostkę. Furtka otwierana kamieniem, ogród z basenem, w którym przebywa producent Bobby Gold oraz dom syna Szatana - wszystko to jest częścią posiadłości* Fichtnera. Natomiast aktor, który wcielił się we wspomnianego Bobby'ego Golda, to Kim Coatest, czyli jeden z najlepszych kumpli Williama.

*Słowa „posiadłość” używam jako wyrazu bliskoznacznego. Nie myślcie sobie, że Fichtner mieszka w jakimś kompleksie pałacowo-ogrodowo-basenowym. Ot, posiada on dom z ogrodem i basenem, co jak na hollywoodzkie standardy, jest dość skromnym miejscem zamieszkania.

No dobrze, pora teraz przejść do bonusowej części wpisu. Czyli tej, która wciąż dotyczy Fichtnera, ale przy okazji zawiera szczyptę autopromocji, o której wspomniałam na wstępie. Otóż zainspirowana wieloma fanvidami, które podsumowują to, co w danym roku wydarzyło się w kinie, postanowiłam wykonać podobną kompilacę. Tyle że, odnoszącą się - a jakże by inaczej! - do Williama Fichtnera.

Dzisiejszy wpis był jednak jedynie drobną marcheweczką, która zachęcała mnie do pracy. Bo dodatkowo na tym przysłowiowym, motywującym kiju dyndała jeszcze wielka, soczysta marchew, której imię brzmi: drugi sezon House of Cards. A skoro przystawka została już zjedzona, pora zabrać się za danie główne. W związku z tym, gdyby ktoś pytał: nie ma mnie, oglądam HoC. Wrócę za kilka dni.