Krótko i zwięźle. Zamykam bloga. Ale bez paniki, to nie oznacza, że Dyrdymały Filmowo-Serialowe zostają uśmiercone. Tylko po prostu: przenoszę je pod nowy adres. O, tutaj:
Tutaj piszę o powodach przeprowadzki. Natomiast w tym miejscu - o zmianach, jakie wprowadziłam lub też planuję wprowadzić na blogu.
Dziękuję wszystkim za czytanie bloga. I mam nadzieję, że zobaczymy się pod nowym adresem!
Jutro premiera, więc teraz jest ostatnia chwila, by wspomnieć o zwiastunach do Strażników Galaktyki. Co prawda zdaję sobie sprawę z tego, że nie zaprezentuję niczego nowego, bo Strażnicy są chyba najbardziej wyczekiwanym filmem tego lata i ci, którzy nie mogą się doczekać jutrzejszego dnia, wszystkie te trailery już widzieli i to po kilka(naście?) razy. Chcę jednak o zapowiedziach Strażników napisać, bo są one przykładem świetnie przeprowadzonej kampanii promocyjnej. A poza tym robię to z powodów czysto egoistycznych, dla własnej przyjemności - bo miło jest mieć na łamach bloga coś fajnego, a trailery Strażników Galaktyki takie właśnie są.
Coś się kończy, coś się zaczyna - tak chyba najlepiej można podsumować czerwcowe wydarzenia serialowe. Bo czerwiec to miesiąc przejściowy, w których z jednej strony pojawiają się finały serii już trwających, a z drugiej - pilotowe odcinki nowych produkcji. I jak się okazuje, tym razem w obydwu przypadkach, wyemitowano rzeczy zarówno wybitnie dobre, jak i niezmiernie rozczarowujące.
Wystarczy już tego lenistwa, prokrastynacji i innych strasznych rzeczy. Pora wziąć się do roboty. To znaczy - do pisania. Zaopatrzcie się więc w duże ilości kawy i ciasteczek, bo szykuje się naprawdę długi wpis (w końcu trzeba nadrobić jakoś te cztery miesiące milczenia). Tak długi, że aż postanowiłam podzielić go na kilka działów, żeby łatwiej było się wam (a także mi) połapać w tym serialowym szaleństwie.
Kiedy wena nie dopisuje, lenistwo bierze górę absolutnie nad wszystkim i na dodatek niepokojąco zbliża się sesja (a wraz z nią dead line na stworzenie projektu potrzebnego do zaliczenia przedmiotu), trzeba sięgnąć po działo najcięższego kalibru. Metodę kija i marchewki. Lub prędzej: marchewki na kiju, żeby ktoś przypadkiem nie dokonał nadinterpretacji i pomyślał, że moje dźgnięcie się nożem w kciuk kilka tygodni temu, było próbą samoukarania się.
O dziwo, obrana przeze mnie metoda okazała się całkiem skuteczna. Przekonywanie ludzi do wzięcia udziału w ankiecie dotyczącej zmian w prawie autorskim - załatwione (choć nie do końca tak skutecznie, jak bym chciała). Zaległe Szaleństwo Serialowe - napisane. Podsumowanie ostatniego roku na blogu - zrobione. Projekt studencki - oddany i zaliczony. Pora zatem na zasłużoną na notkę marchewkową!
Dziś będzie więc wpis zawierający spore ilości Fichtnera oraz szczyptę autopromocji. Proszę jednak - zanim uciekniecie z wrzaskiem „o rany, znowu Fichtner!” (pod warunkiem , że już tego nie zrobiliście), obejrzyjcie przynajmniej pierwszy filmik, który chciałam wam pokazać. Obiecuję, że się wam spodoba. Do zapoznania się z resztą dzisiejszego wpisu, poniżej zalinkowanego widea, oczywiście też was zachęcam, przy czym to już jest bonus, część nieobowiązkowa, którą - jeśli z jakiś powodów nie trawicie Fichtnera - możecie sobie darować.
